Zdzisław Seroka – „Żyjesz…”

 

przecież gdzieś żyjesz na skraju jaru                                                                  

dziewczyno bez twarzy                                                                                                           

bogdanko o twarzy tysiącu                                                                                                        

z podkrążonymi                                                                                                              

od bezsenności                                                                                                                  

dobrymi oczyma

znasz każdy mój szept                                                                                                     

nadranny refleks myśli                                                                                                               

i gorączkę dłoni                                                                                                              

wyciągniętej bezradnie                                                                                                                  

donikąd

tyś jako żywioł nieziemski                                                                                                                                 

od lat trzydziestu                                                                                                              

studnia dobrotliwości pełna                                                                                                   

wyrozumiałości skarbnica                                                                                       

każda myśl                                                                                                                                

ku tobie mknie                                                                                                                            

do słońca i źródła                                                                                                 

niedoścignionego ideału

     

gdy srebrzysty górski strumyk                                                                                         

zaszemrze raz o poranku                                                                                               

przyjdź blisko i dotknij rozpalonego czoła                                                                       

tylko cichutko                                                                                                                          

bo snem sarny zasypia żona

przecież gdzieś żyjesz na skraju boru

                                                   (czerwiec 2004 r.)