Zdzisław Seroka – „Na gruzach ewangelickiego kościoła”

Bez-nazwy-2

i burzyli


z najwyższego punktu w miasteczku                                                                           

pierwsza spadła na zdeptaną skórę ziemi                                                                 

opleciona podstępną stalową liną                                                                                   

wieża z neogotyku                                                                                                              

pękły z łupkowego hełmu i gotyckich szczytów                                                        

krwawe od huku kwiatony                                                                                           

trzasnęły z krzykiem chór i galeria                                                                              

po obu stronach głównej nawy                                                                                   

zadrżały konwulsją drewniane kolumny                                                                  

ozdobnej świątynnej empory                                                                             

nadgryzionej zębem czasu                                                                                                       

i handlową ręką człowieka

niemała apokalipsa                                                                                                         

przełomu dwóch dekad

Megerowie (40)


niechciany przez tamte władze kościół                                                                           

trząsł się spazmami w posadach                                                                                        

szkarłatem gruzu bryznęła czerwona cegła                                                                            

na miejsce przyszłych straszących ruin                                                                

zatrzepotały liny między filarami                                                                           

ostrołuków bez szyb gotyckich okien                                                                             

i już prawie po wszystkim                                                                                       

kolejne kultury dobro dosięgło bruku                                                                         

jednak odetchnęły na długie lata                                                                            

podziemne korytarze przejścia pod posadzką                                                  

zasypane brzemieniem barbarzyństwa                                                                                    

i tylko ozdobne drzwi kościoła                                                                                                             

z żelazną masywną antabą                                                                                            

zdawały się dłużej opierać                                                                                            

żywiołom czterech miejscowych śmiałków

dopełniła się tragedia                                                                            

monumentalnego miejsca                                                                                    

historycznego dziedzictwa                                                                                                     

w tym jednym politycznym akcie                                                                                       

na koniec ćwierćwiecza                                                                                              

powolnego niszczenia po narodów wojnie


na alarm nie mogła już brzęknąć                                                                                          

w systemie dur-moll                                                                                                            

żadna organowa piszczałka                                                                                                 

nie rozbrzmiał na kościelny finale grande                                                                    

żaden koncert                                                                                                                           

na zdewastowane znacznie wcześniej organy                                                             

zresztą i tak ci wszyscy smutni panowie                                                                              

wszelką publiczność trzymali z daleka

Bez-nazwy-222


tutejsza historia                                                                                                              

niemy świadek trudnego czasu przeszłego                                                                    

dopisała swój dalszy ciąg                                                                                               

kładąc stanowczo palec na ustach wiernych                                                            

czemu poginęli rychło czterej śmiałkowie                                                                         

zadziwiając wszystkich z szerokich okolic                                                                 

dziwnością obu światów                                                                                                 

żywych i umarłych                                                                                                                   

lub klątwą pruskiego Fryderyka                                                                                     

przestrogą dla potomnych


cóż dalej przy Wiejskiej

z tym pięknym zadrzewień miejscem                                                                        

dawnym obiektem dziecięcych i młodzieńczych                                                         

zabaw lub spotkań                                                                                                          

dawnymi z piłką u nogi harcami                                                                               

naprzeciw głównej bramy świątyni                                                                                     

cóż z powierzchni ziemi zabytkiem wymazanym                                                              

cóż z grobami niewinnych wokoło                                                                        

kryptami w cegieł prochu

i ty i ja w tym miejscu w modlitwie myśli                                                                           

grawerunek napiszmy na pamiątkowej tablicy                                                              

kościół katolicki kościół ewangelicki                                                                                      

a Bóg przecież jeden

Nowy-25


i tylko w panoramie miasta                                                                                        

czegoś tak bardzo brak

                                          (styczeń 2014 r.)

006-1024x653

Nowy-72

   Nowy-211-1024x643

Bez-nazwy-32

Beznazwy-6

Poniżej fragmenty pracy magisterskiej, w której m.in. opisywałem wyniki poszukiwań fotografii Kościoła Ewangelickiego (Piotr Brzezinski)

         …Przedstawienie następnej fotografii wiąże się z obiektem, który już nie istnieje, obiektem, na którego temat jest bardzo mało opracowań, obiektem, z którym na swój, prywatny sposób jestem emocjonalnie związany, który też, odkąd pamiętam, mnie fascynował. Na fotografii nr 1 w podpisie skomentowałem: „…w głębi widoczna wieża kościoła ewangelickiego, który już nie istnieje”.

…czytaj więcej…