Zdzisław Seroka – „Pójść by można”

pójść by w świat można otwarty                                                                               

bezbrzeżnie rozległy zaklęty labirynt                                                                                              

z filharmonią gam kakofonią dźwięków i ciszą                                                                                                

z galerią pejzaży najtęższych mistrzów                                                                                    

z obrotową wirującą sceną ludzkiego teatru                                                                          

wyrzyskie pragnienie jak czas na starość                                                                                                

do błędu obłędu uparte    

                                                                                                                                              

lecz dokąd i z kim tak bez celu                                                                                                     

jaką tu obrać najkrótszą drogę                                                                                               

by strwonić dni i nocy                                                                                                                      

jak najwięcej

a może by tak – s a m o p a s                                                                                        

wyjść w pojedynkę jak wielki Jakub Rousseau                                                                                    

najlepiej przez Uniwajdy i dalej na wprost                                                                          

by do natury rozumnej i dobrej                                                                                         

powrócić śmiało stopami bosymi                                                                                       

by piękno zmiłować i wolność bez barier                                                                                  

na tej ziemi co do nikogo nie należy                                                                                     

z owocami należącymi do wszystkich                                                                                    

człowiek natury szczęśliwszy zdrowszy                                                                               

a jeśli inaczej jest filozofie jeśli

więc może by raczej – s a m o w t ó r                                                                               

we dwóch z Don Kichotem z La Manczy                                                                                

lecz bez łebskiego Sancza Pansy                                                                                 

pogalopować przez Hejtki wyraźnie na zachód                                                                                

by smak światowej przygody poznać                                                                                 

w wariackim trochę wymiarze zdarzeń                                                                                        

po strawieniu książek tysięcy                                                                                                    

by zdobyć imię właściwe i sławę                                                                                       

choćby za cenę z wiatrakami szalonej walki                                                                                

lecz jeśli za późno jeżeli nie warto 

zatem by można inaczej – s a m o t r z e ć                                                                                 

w trójkę z prawymi Rolandem i Oliwierem                                                                                          

druhami z francuskiej patyną przykrytej pieśni                                                                          

wyruszyć gdy świt niebo pierzaste różowi                                                                              

w kierunku krostkowskiej parafii                                                                                  

pokłonić się świętej Annie Samotrzeciej                                                                                

w neoromańskiej wiejskiej świątyni                                                                                

niech tylko chrobrzy zostawią rycerze                                                                                                      

włócznię i miecz przy dzwonnicy                                                                                                   

a potem dalej w sanktuaryjną drogę

a może jednak – s a m o c z w a r t                                                                               

w czwórkę z golibrodą szermierzem kowalem                                                                

trzema braćmi spod pióra obu Grimmów                                                                            

w bajkowy świat całkiem się zanurzyć                                                                         

wychodząc przez Grabówkę wyraźnie na północ                                                             

by mistrzem zostać w rzemiosł trudnej sztuce                                                                              

tak z bratnią duszą każdy raźnie kroczy                                                                            

dziarsko by nam się szło bez iskry zazdrości                                                                                    

cud majstersztykiem przy ojcu błysnąć                                                                               

zbyt piękne żeby rzeczywiste było

w takim razie w końcu – s a m o p i ę t                                                                            

w piątkę z czterema podróżnymi od Fredry                                                                                   

trzeba by przez Górę Dębową na południe                                                                              

w noc mroźną i ciemną żwawo pociągnąć                                                                             

lecz nie mogę pozwolić zgasnąć nikłym ogniom                                                              

lecz trzeba koniecznie rozszerzyć ogniska                                                                             

lecz trzeba wybawić z niemocy towarzyszy                                                                             

by nie pomarli nieostrożni z zimna                                                                                      

tam gdzie czyn i dobra rada wspólne                                                                           

przeżyjesz bez wspólnej samotności

wobec rozterek tak rozlicznych wiązki                                                                                     

na razie w gnieździe pozostać wypada            

                                                           (marzec 2014 r.)