Mój Wyrzysk – Zdzisław Seroka

 Fotografie: Piotr Brzezinski

Każdemu z nas gwiazdę dano                                                                                              

z misy Drogi Mlecznej,                                                                                                           

w bezkresnym nieba odmęcie.                                                                                

Chciałbym raz ujrzeć w zenicie nocy                                                                                            

gwiazdy Rydzyńskich, Jaroszów,                                                                           

Skrzypińskich, Muzyczków i Orlińskich,                                                                      

Spychałów i Romińskich,                                                                                           

Misiaków i dziesiątki innych jeszcze.                                                                               

Skrzą się na firmamencie?

Miasto przysiadło w podłużnej niecce,                                                                               

na dnie morenowej kieszeni.                                                                                         

Wsłuchaj się w jego rytm,                                                                                                            

pulsowanie Łobżonki wśród olch                                                                                                    

i wierzb nadrzeczny poszum.                                                                                                 

W klepsydrze dziejów                                                                                                    

tylko ten plusk się nie zmienił.                                                                                           

Nie miałeś racji, Heraklicie,                                                                                                 

ze swym panta rhei.

Kiedy wiatr                                                                                                                                  

na podgórnym cmentarzu                                                                                           

wygrywa żałobne elegie,                                                                                                       

kiedy jarem Grabówki                                                                                                  

całunem chłodu bieży i łka,                                                                                              

kiedy sypnie śniegiem                                                                                                           

o wyniosły kurhan Adama i Ewy,                                                                                

usłysz przodków wołanie.                                                                                               

Panie, ludzki szafarzu,                                                                                                          

słuch dobry nam daj…

Gorętsze były serca pradziadów,                                                                                           

ich ręce sobie bliższe.                                                                                                               

I czasu zawsze stało                                                                                                                      

na radosne Boga pochwalenie,                                                                                                 

na dojrzenie pierwszego skowronka                                                                                     

nad kościoła strzelistą wieżą                                                                                                          

o białej zegara tarczy.                                                                                                           

Po cóż ten pośpiech? Zaduma i skrucha.                                                                

Spuszczenie głowy.                                                                                                   

Zatrzymaj się, zawróć, posłuchaj…

Na rynku najpiękniej jest zimą!                                                                                            

W żarówek owalu,                                                                                                                  

zakamarkach choinki,                                                                                                 

przegląda się każda z pierzej.                                                                                              

W prostokącie barwnego poblasku                                                                                   

tyle radości i życia,                                                                                                          

rozgwaru prezentów!                                                                                                               

I odgłos dzwonu                                                                                                                        

o sercu zdrowym jak dzwon…                                                                                                 

Któż pobieży?

Na późnogrudniową pasterkę                                                                                              

lud ciągnie ze srebrem i złotem,                                                                                              

i jeszcze trzecim darem.                                                                                                 

Narodził się w Krajny Betlejem                                                                                        

Zbawiciel!                                                                                                                             

Brzmią kolędy pod nieb sklepienia,                                                                                             

w parkowych alejkach,                                                                                                          

w Ślusarskiej, Gołębiej zaułkach.                                                                                            

Za nami tyle.                                                                                                                             

Cóż będzie potem?

Jak dobrze zagłębić się w miasto,                                                                                           

jak dobrze woń wyczuć chleba                                                                                                      

obok śródmiejskich piekarni.                                                                                        

Traktem Rydza-Śmigłego                                                                                                    

wyjść ponad dachy                                                                                                      

Wyrzyska.                                                                                                                           

Stąd – jak na szczerej dłoni –

kontury najnowszych osiedli.                                                                                            

Kaskadą w dół kroczysz                                                                                                 

amfiteatralnie.

Jeśli wzrok dobrze wytężysz,                                                                                                

w falach miejskiego stawu                                                                                                

cienie Czubatki                                                                                                                    

zapluszczą.                                                                                                                         

Młyny i mosty                                                                                                                     

staną na opak                                                                                                                              

w drżącej powierzchni kropel.                                                                                             

Co utrwalić bądź zmienić?                                                                                                  

Jakże łatwo tutaj zapuścić                                                                                                                       

trwania korzenie.

Zawsze powracasz najchętniej                                                                                                

do raju dziecięcej krainy.                                                                                                      

W rozblasku łuny                                                                                                                     

oczy jak węgle świecą.                                                                                                                  

Ty to najlepiej czujesz,                                                                                                      

Ireno, z żywicznej Kanady.                                                                                                   

Gdy kiedyś zabraknie oddechu,                                                                                    

postawcie mi polny kamień                                                                                                      

pod murowaną                                                                                                                                 

kaplicą.

                                                           (styczeń 1997 r.)