Zdzisław Seroka – „Cmentarz dla bezdomnych na Zarzewie”

 Z wielką przyjemnością umieszczam kolejny wiersz Pana Zdzisława Seroki. To zaszczyt i wyróżnienie dla mnie móc ilustrować te utwory swoimi fotografiami. Zapraszam wszystkich, którzy przeczytają ten wiersz, do zapoznania się z pozostałymi dziełami Pana Zdzisława. Aby trochę przybliżyć temat podjęty w wierszu, zacytuję fragment maila otrzymanego wraz z poetyckim przesłaniem:

„…Witaj, Piotrze.

Piszę późną nocą.

 

 

 

z pobliskiego szala pożółkłych brzóz

przez zwykłą monotonię solidnego płotu

niewiele tu spada zwiędłych liści

nie trzeba grabić szelestu kobierca

i kos tutaj rzadko zaśpiewa swój trel

dziś ktoś w kapturze zapalił na nn-mogile

pierwszą w tym roku świeczkę

nikły ogarek 

funeralny odrębny zwyczaj     

 
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

 obiektywne kamery oko

omiata niemal identyczne ziemne groby

betonowe obmurówki trawiastych placów

przekrzywiają się od straszliwej samotności

drewniane zbolałe krzyże z szablonu

na wybijanych sztancą tabliczkach

podejrzanie dużo wolnych miejsc

męczy zwykły brak danych i bliskich

na najsmutniejszym łódzkim placu

cmentarzu dla nierozpoznanych i samotnych

bezdomnych na własne życzenie i bez życzeń

ludzkich szczątków

na Zarzewie

 tu i filozof zaczyna wątpić

(wątpi więc w dwójnasób myśli)

w sprawiedliwość i równość po śmierci

w godność misteriów natury

w egzystencjalny byt

w jednakowe żniwo niechybnie ostrej ręki

gdy wokół cmentarze dla lepszych i gorszych

z niezmiennymi prawami dla ludzkości

lub bez większości ludzkich praw

ale z prawem do upokorzenia

czy śmierć i życie ma człowiek takie

na jakie zasłużył

i znowu mędrzec zwątpił

z głową przy romańskim

mansardowym oknie

 i nawet

w wyznaczone dla wędrówki dusz

listopadowe mgliste dni

do wielu setek grobów

nikt trafić tu nie może nie umie po ludzku

by serce mieć z tymi drugimi wspólne

za to nie widać wyścigu na znicze

zawodów na znamienitszy z szarfami wieniec

parad z megakwiaciarni nadętych chryzantem

popisów plastikowych kwiatów

uiszczania zaległych opłat

za dwudziestą kwaterę w rzędzie od prawej

taki to dziwny biznes

funeralny osobny zwyczaj

 lecz kiedy księżyc zajrzy tu nocą

i wiatr zagwiżdże wśród tysięcy mogił

kiedy ze zbłąkanej ostatniej chmury

spadną trzy kojące za słone łzy

jest już jakby inaczej

zaczyna się dziwna uroczystość cieni

 każdego dnia na te groby

możemy bez żadnych przeszkód pójść

poruszając prawdziwie wargami

najcenniejszym darem do podziału

 

(luty 2014 r.)