Zdzisław Seroka – „Podzwonne dla księdza Władysława”

rozdzwoniły się naprzemiennie świątynne dzwonki                                                    

zabił solennie dzwon z wieżowej dzwonnicy                                                                  

serce z wnętrza przestronnego spiżu                                                                       

zakołatało na osiedlu sobotą porannie                                                                                     

zabiło w piersiach raz jeszcze bezbronnie przestrzennie                                                                      

i trumiennie pękło

pewnie gdzieś kroczysz teraz zwinnie                                                                              

w bezdennych niebiosach                                                                                                  

może z druhów gronem bezimiennym                                                                                                              

z sekcji wywiadu Armii Krajowej                                                                                                          

pośród wysp ogrodowej żółtawej dziewanny                                                                   

z uśmiechem niezmiennie promiennym                                                                          

w czarnej sutannie nienagannej                                                                                          

z zapachem czerwiennym wonnym korzennym                                                           

obok plennych pól nizinnych i pszennych                                                                         

na szyi krzyżyk i medalik Przenajświętszej Panny                                                              

ty jak zawsze sumienny                                                                                                            

do dyspozycji drugich oddany                                                                                                

ranny ptaszek rajski                                                                                                             

śpiewający hosanna                                                                                                                           

w Pańskiej winnicy przy czynnej fontannie

wobec wszystkiego co bezstronnie zaszło                                                                                       

przedtem i potem                                                                                                       

podzwonne mu głoście koniecznie                                                                                     

ten lenny hołd pamięci cenny

cenny bowiem ty jeszcze za życia                                                                               

jak ksiądz Ściegienny czy Joanna d’Arc do walki skłonny                                                                       

domagałeś się głośno nieodmiennie                                                                

uwolnienia kardynała Stefana                                                                                 

pokaranego przez komunę za prawdę                                                                       

pokutą więzienną                                                                                                                   

kto teraz za nagminne władz szykany                                                                               

skłonny cię przeprosić

tyś był przekonany święcie                                                                                                     

że częsty serdeczny duszpasterza uśmiech                                                                                   

głębinne spojrzenie w oczy                                                                                                

życzliwe wiosenne i dobre słowo                                                                               

niewinne dłoni dotknięcie                                                                                              

więcej znaczą niż całe srebro i złoto skazitelne                                                                    

tego najlepszego ze znanych nam światów

wspominają cię wszyscy ciepło                                                                                              

i w Bydgoszczy u Świętej Trójcy                                                                                              

i w pleszewskiej parafii                                                                                                              

i twe proboszczowanie u świętego Piotra i Pawła                                                           

w Inowrocławiu rodzinnym                                                                                                    

i nie zapomną w Bługowie pod Złotowem                                                                       

u Jakuba Apostoła nad skrzyżowaną wodą                                                                                                         

pamiętają cię wyrzyszczanie                                                                                                     

od biskupa Marcina                                                                                                                       

i wiedzą wszyscy żeś serce miał zawsze                                                                             

na wyprostowanej                                                                                                                         

niczym franciszkańskiej                                                                                                        

dłoni  

dobrych ludzi co nie szukają samych siebie                                                                             

bo nie wypada                                                                                                                        

tak trudno zapomnieć

przyjmij nas kiedyś rezydencie gościnnie                                                                          

po twojemu jak zawsze znamiennie                                                                                  

całą tę wielotysięczną pogrzebową rzeszę                                                                                       

bo przecież w domu tamtym                                                                                    

mieszkań bezcennych tak wiele                                                                                                                

tak wiele

                                                   (listopad 2013 r.)